Karnım Tok ,Sırtım Pek

Gece elbisesini giyip ,
karanlığını savururken yalnızlığımın üstüne .
Ellerimde Şubat'tan kalma bir yüz üşür .
Ve
başıboş korkular sızarken gözkapaklarımın arasından ,
ağzımdan düşen sahipsiz imgeler umut sağar zamandan..
Of! İsminin beş harfine iman ettiğim kadın ,
yokluğunda bütün cehennemlerim buz keser ..

-Oysa tüm sayıklamalarım sana-

Sen;
Hayal evimin kristal yüzlü kadını
Tabanlarımı bir kentin ruhsuz asfaltlarında bilerken ,
göğsüme tüm varlığınla yokluğun düşer -kaybolurum-

Ve ben ;
Ruhumu deşen yalnızlığıma ağıt yakarken sivri dilim ,
umut filikalarımla kıyılarına koşarım ..

-Suskumun sebebi ,Tanrıçam
Sensiz tüm inançların içinde kayboluyorum -görmüyor musun ? -
Başıboş kıymık gibi gir bileğimden içeri ve kalbime saplan !

Gülüşüne kurulu hamakta sallanırken düşüncem
döşüme yaşanmamış ilkokul aşklarının toyluğu düşerdi.
Ve
bulut kokan intihar sevdalısı yağmur taneleri düşerken yerlere
okyanus ellerin ev sahibi olurdu ...
Vaadedilmiş cenneti gören deliler gibi sevinirdi fikrim
(o an lâl olurdum)

-bilir misin ?

Yanan ellerinden biraz umut dilenirken kırık parmağım
ırzı kırık şeytan aklımı çelerdi .
-korkma-
Bana sensiz cennetin kapıları bile dar gelir .

- ve ben bilirim

kalbi isliler kırarken sevdanın kaburgasını
sen ellerindeki yağmurla umudun kökünü sulardın

-kadınım-

sen her zaman
kalbimi yedi katlı gökyüzüne çıkaran

-KAHRAMANIMSIN-