Karnım Tok ,Sırtım Pek

Bir buruk mevsim sonbahar ,sabah uyanıp ,elimde kahveyle ,pencere kenarında izlerken dışarıyı farkettim.Bir şeyler ölüyordu dışarda ,yapraklar alışık oldukları ,doğdukları dallardan bir bir atıyordu kendilerini boşluğa , her yaprak yere düştüğünde bir solucan yuvasında 7.4 şiddetinde bir sarsıntı oluyordu ,kimbilir ?

Her düşen gibi ,yaprakların da dostu olmuyor,rüz­gâr bir tekme de yapraklara atıyordu. Gurbet yollara düşüyordu artık yapraklar .İlkbahar'da yeşeren bir nesil ,şimdi yollarda ölüyordu .

Sonbahar'ın bir adı da "hazan" dı insanoğlu için ama ya yapraklar ? Onlar için sonbahar hazandan da öte bir şey demekti ,onlar için Sonbahar "hazin" demekti.Bir yapraksanız ve rüzgâr yüzünüze değdiyse pek içacıcı olmuyor sonunuz .

Bazen aklıma dolanıyor ,zihnime çelme takıp yüzüstü düşürüyor ,bu sorular beni .Yaşamın devam etmesi demek bir yerlerde bir şeylerin yokolmasına bağlı ,kim yokoldu da ben oldum mesela ? Ya da ben yokolursam kime yaşam alanı açılmış olacak ? Sorular ,sorular .Tek bir cevap bile veremeyeceğim sorular .Cevapsız kalan her sorumdan nefret ediyorum .

Sizde de oluyor mu ,bilmiyorum . Arasıra öylesine bir varlıkla doluyorum ki ,koşup aynada kendimi görmek istiyorum ,sadece varlığımı farkediyorum .Elim ,yüzüm ve görebildiğim her yerim bana yabancı geliyor .Vücuduma kendi isteğimle hareketler yaptırıyorum ,sadece varolduğumu bilmek için .Buna Zen Budizm felsefesinde "Satori" deniyormuş .Aydınlanma ,varlığın farkına varmak ,gerçekliği anlamak gibi anlamlara geliyor.Ki yaşadığım şeyleri bunların dışında bir kelime ile açıklayamıyorum .

İşte bazen de ,ağaçlardan atlayan toplu intiharlara meyilli yapraklar gibiyim .Tüm varlığımla bir hiç oluyorum ,küçük bir rüzgâr savuruyor beni bilmediğim yerlere ,ölüyorum .